4 oktober 2021 - Door Ixta Noa

Ik ben Anouk, 24 jaar oud. Hieronder volgt een brief die ik in april 2021 heb geschreven over het herstel van mijn eetstoornis (Anorexia). k hoop dat deze brief je kan motiveren tot (nog meer) herstel.

“Een terugblik op de afgelopen periode van mijn herstel en een blik vooruit”
30 april 2021

Waar ben ik ooit begonnen aan mijn herstel? Voor het antwoord op die vraag moet ik meer dan een jaar terug in de tijd. Maar liefst naar eind 2019. Ik zag in dat ik ongelukkig werd van mijn ernstige eetstoornis. Van de eetstoornis die steeds gevaarlijker werd en al mijn levensvreugde weghaalde. Ik startte met hypnose therapie. Een therapie die, achteraf gezien, niet aansloeg. Na een paar weken van iets beter eten, ging het weer bergafwaarts. Mentaal trok ik het niet meer. Ik werd zo verdrietig, somber en bang van mijn eetstoornis. Dat maakte dat ik over mijn angst heen stapte en de dokter in heb gelicht en om een doorverwijzing heb gevraagd. Na een zoektocht naar een goede kliniek (en eentje die vergoed werd) kwam ik uit bij Amarum in Zutphen. Na een tijdje op de wachtlijst te hebben gestaan, had ik op 2 april 2020 een intake. Ik voelde gelijk dat ik bij Amarum in goede handen was.

Na mijn intake volgde helaas een heel, héél diep dal. Zowel mentaal als in kilo’s. Mijn eetstoornis werd erger, door de angst om tijdens de behandeling aangepakt te worden. Ik ‘bereikte’ mijn laagste gewicht ooit, een mentaal dieptepunt en een punt waarop ik steeds zwakker werd en ik mijn energie voelde wegstromen. Het had niet lang meer moeten duren, maar uiteindelijk was daar in juni de uitnodiging voor de start van de behandeling.

Ik was bang voor de behandeling. Mijn eetstoornis wilde niet aankomen. Maar ik was ook vastberaden. Ik had met mezelf afgesproken dat er maar één weg was, en dat was de weg naar herstel. Ik sprak mezelf streng toe: ‘als ik start aan de behandeling, is er geen weg terug. Geen uitgang naar een terugval en weer afvallen’. Die afspraak met mezelf heeft mij ontzettend geholpen. Hoe zwaar de deal soms ook was…

Al snel voelde ik me thuis bij Amarum. Ik had gelijk een goede klik met mijn behandelaar. En het voelde als een ontzettende opluchting dat ik eindelijk op een plek was waar ik begrepen werd. Ik keek uit naar de afspraken die ik twee keer per week had. Eindelijk kon ik mijn zorgen écht goed bespreken en werden mij duidelijke opdrachten en regels verstrekt.

De belangrijkste afspraken waren in het begin: mijn eetschema volgen, gemiddeld minimaal 0,5 kg per week aankomen en maximaal 1 uur bewegen per dag, niet sporten. Ik hield me hier goed aan. Mijn gewicht wilde in de eerste weken niet stijgen, maar ging na een ophoging van mijn eetschema ook netjes omhoog.

Regelmatig vloeiden er tranen. Ik voelde een intense rouw van mijn eetstoornis. Die wilde niet aankomen, die wilde niet vernietigd worden! De tweestrijd in mijn hoofd tussen ‘de gezonde Anouk’ en de eetstoornis is ook nog maanden heel heftig geweest. Maar, ik ging door. Ook al moest ik soms huilend mijn eten opeten.

Tijdens dit proces heb ik ook héél veel steun ervaren van ‘mijn groepje’ bij Ixta Noa (twee anderen meiden met een eetstoornis en ik, onder leiding van een psycholoog). We begrepen en steunden elkaar direct. De wekelijkse (online) bijeenkomsten konden mij vaak weer op weg helpen als ik er doorheen zat.

De zomervakantie (van 2020) bleef ik thuis. Ik was te ziek om op vakantie te gaan. Dit voelde vreselijk maar het was eigenlijk heel positief. Ik kreeg zo de kans om intensief aan mijn herstel te werken. Mijn (toenmalige) vriend en ik vonden het geluk met elkaar weer terug deze zomer. Hij zag dat ik hard werkte aan mijn herstel en we hadden geen ruzies meer. Die ruzies kwamen namelijk altijd voort uit zijn zorgen wanneer ik weer eens weinig at of te veel bewoog.

Ook thuis ging het beter. Mijn ouders en zusje kregen van mijn behandelaar en ervaringsdeskundigen van Amarum en Ixta Noa meer uitleg over mijn ziekte. Ze leerden mij iets beter begrijpen en waren iets minder bezorgd, doordat ze zagen dat ik mij aan de afspraken bij Amarum hield.

Langzamerhand kreeg ik ook iets meer gewicht. Eind van de zomer was ik nog veel te dun, maar ‘al iets minder eng’ zoals ze thuis zeiden. Ik was niet blij met mijn veranderende lichaam. Dit was dan ook de reden dat ik aanvullend PMT (psychomotorische therapie) kreeg. Tijdens deze therapie leerde ik mijn lichaam meer zien zoals mijn lijf in werkelijkheid is, ik leerde om te gaan met neppe gevoelens van dik zijn en ik leerde om positieve associaties over mijn lichaam te zien en te benoemen. Dit heeft mij erg geholpen. Het blijft oefenen, soms zie ik mezelf nog verkeerd en zie ik alleen negatieve dingen. Maar meestal gaat het al beter, weet ik dat mijn leven niet om mijn lijf draait en zie ik ook de positieve kanten van mijn lichaam.

Met de tijd nam de eetstoornis in sterkte af en verdween de wens om weer dunner te worden. In december 2020 bereikte ik mijn minimum gewicht. Iedereen om mij heen was zo blij en ik kreeg zelfs cadeautjes. En stiekem, was ik zelf ook wel een beetje trots!

De eerste maanden van 2021 heb ik veel geoefend met ‘verboden producten’. Wat was dat spannend! Mijn eetstoornis speelde dan vaak erg op en ik zat psychisch, nep, vol. Maar die angst neemt af. Er is nog genoeg werk aan de winkel, zo moet/wil ik bijvoorbeeld nog een keer de uitdaging aangaan om een pizza te eten. Maar ik heb ook al veel bereikt. Zo eet ik al wel eens een schaaltje chips of een mars zónder spanning.

Ook is mijn gewicht nu langzamerhand aan het stabiliseren. Bewust ben ik niet gaan minderen met eten op het minimum gewicht waarbij mijn BMI 20 kg/m2 is. Nee, mijn behandelaar en ik zijn gaan kijken waar mijn lichaam wil stabiliseren, waar míj́n setpoint ligt. Ik heb de eetstoornis hier dus geen kans gegeven om me aan een minimum te houden. Ik heb gekozen voor míj́n lijf en voor niet altijd op mijn eten te moeten blijven letten, omdat de eetstoornis zo graag op een minimum wil blijven. Een geweldige keus, al zeg ik het zelf.

Gisteren was een hele bijzondere dag. Ik mocht voor het eerst weer sporten. De afspraak met mezelf en mijn behandelaar was dat ik pas weer ging sporten als mijn gewicht een tijdje stabiel leek te zijn. Ook heb ik duidelijke afspraken met de diëtist gemaakt over wat ik extra moet eten als ik ga sporten. Ik wil en mag namelijk nooit meer gaan sporten om af te vallen! Ik wil en mag alleen sporten voor mijn plezier!
Gisteren was dus die dag, dat ik weer mocht sporten. En het was geweldig! Samen met een bevriende personal trainer heb ik een half uurtje getraind. Helemaal afgepast op mij, zodat ik rustig op kan bouwen. Ik had de hele tijd een big smile op mijn gezicht en heb geen enkele eetstoornis gedachte gehad! Gewoon geen één! Dat had ik niet durven dromen. Ik vond het heerlijk om weer te sporten en merkte dat ik er energie van kreeg en dat het mijn stressniveau verlaagde.

Kunnen sporten voor mijn plezier, dat is toch geweldig! Dit was onder andere een reden om in herstel te gaan. Daarnaast had ik nog tientallen redenen. Zo wilde ik het weer gezellig hebben met de mensen om mij heen, niet constant ruzies hebben over en door mijn eetstoornis. Ik wilde niet meer uren kwijt zijn aan eten wegen en voedingsberekeningen maken. Ik wilde niet meer urenlang spenderen in de supermarkt en de keuken. Ik wilde weer op vakantie kunnen. Ik wilde geen pijn meer hebben aan mijn botten bij het zitten of liggen. Ik wilde mijn concentratie terug. Ik wilde mijn energie terug. Ik wilde weer echt kunnen genieten van lekker eten. Ik wilde niet meer urenlang hoeven wandelen of sporten als ik geen zin had of als het regende. Ik wilde in de toekomst weer een leuke baan hebben. Ik wilde in de toekomst zonder angst naar een terras of restaurant kunnen. Ik wilde niet onvruchtbaar worden. Ik wilde niet meer de hele dag mijn lichaam verafschuwen. Ik wilde niet dat de weegschaal mijn dag bepaalde. Ik wilde niet meer zo somber zijn. Ik wilde lief zijn voor mijn lichaam en het de zorg geven die het nodig had. En ik wilde nog zoveel meer. Al met al komt het maar op twee dingen neer: ik wilde mijn leven terug én ik wilde gelukkig kunnen worden.

Zoveel mooie redenen. En al zoveel dingen heb ik bereikt. De lange, zware weg van herstel was en is het allemaal waard. Ik ben mezelf zo dankbaar dat ik hieraan begonnen ben. Een beter cadeau kan je jezelf niet geven. 

Ik ben nu beland in de afsluitende fase van de therapie voor de eetstoornis. Inmiddels heb ik mijn intake bij een andere GGZ instelling gehad. Tijdens de therapie bij Amarum zijn we er namelijk achter gekomen wat de functie van mijn eetstoornis is/was. Het onderliggende probleem ga ik nu elders aanpakken. En daarna ben ik wel klaar met al die therapieën hoor, haha. Ik hoop dat ik me daarna herboren voel, voluit kan leven en gelukkig kan worden!

Dat de therapie bij Amarum over een tijdje wordt afgesloten vind ik lastig. Ik heb nog een eetstoornis en wil gewoon helemaal van die nare ziekte af. Maar net als met het behalen van je rijbewijs geldt hier: je leert het pas echt in de praktijk, na het behalen van je ‘diploma’. Een geslaagde behandeling bij Amarum is mijn diploma. En ik ga alles op alles zetten om mijn eetstoornis helemaal te laten verdwijnen in de praktijk, in de toekomst. Ik heb de tools, ik heb de motivatie en ik weet waarvoor ik het doe. Ik kan het!