Ik vergeleek als kleuter mijn bovenbenen met een meisje dat ik dik vond, en ik vond mijn bovenbenen dikker. Ik kan me nog goed een weegmoment in groep 4 herinneren. Ik was één van de zwaarste uit de klas, dit vond ik heel erg. Ik was ook één van de langste kinderen, maar dat daar dan een zwaarder gewicht bij hoorde, begreep ik toen nog niet. Ook mijn vader zei regelmatig dat ik een dikke billen had wat lachend door de rest van de familie werd bevestigd.
Als puber werd het verlangen van slank zijn steeds groter en werd ik steeds perfectionistischer. Ik wilde en moest van mijzelf bijvoorbeeld hoge cijfers halen op school. Toen ik 16 was, besloot ik op een dag om te lijnen. Ik begon met het stoppen van snoepen. Dit ging heel goed en ik was trots op mijzelf. Na een paar maanden stond ik op de weegschaal en was ik flink afgevallen. Maar ik wilde nog doorgaan omdat ik in de vakantie misschien wel aankwam. Ik liet meer staan, at minder brood, avondeten. Zo viel ik meer af.
Maar bijna een jaar later nadat ik besloot te lijnen, merkte ik dat het niet meer ging. Ik kon niet meer goed eten terwijl ik heel lang dacht dat als ik stopte met lijnen, ik weer normaal kon eten. Ik viel flauw, ik had het altijd koud en voelde me depressief. Ik moest in 5 havo een keuze maken voor vervolgopleiding en ik wilde een jaar vooropleiding doen voor verpleegkundige. Toen ik bij de coördinator zat, barstte ik in tranen uit en zei voor het eerst hardop dat ik anorexia had.
De psycholoog werd ingeschakeld en al snel ook de kinderarts want het ging lichamelijk heel slecht met mij. Twee maanden later lag in het ziekenhuis op de kinderafdeling. Ik kreeg sondevoeding en begon langzaam weer met eten. Door hele lieve verpleegkundigen, een lieve kinderarts en andere medewerkers mocht ik na bijna 4 maanden weer naar huis.
Eenmaal thuis bleef het goed gaan. Ik was nog wel steeds onder behandeling van het ziekenhuis en psycholoog. Ik kreeg andere vriendinnen waar ik meer mijzelf kon zijn. Ik had weer meer energie en zelfvertrouwen. Ik merkte aan alles dat ik weer een fijne toekomst voor mij had. Ook bij tegenslagen had dit niet direct meer invloed op mijn eten. Ik heb nog wel af en toe een dip gehad, maar ik ben hier zelf weer sterker uitgekomen.
Nu ruim 20 jaar later, ben ik getrouwd en ik heb inmiddels drie kinderen. Ik werk met veel plezier in de gehandicaptenzorg. Maar altijd heb ik gezegd dat ik met mijn ervaring andere mensen met eetproblemen wilde helpen. Daarom heb ik me aangemeld bij Ixta Noa. Na het volgen van diverse trainingen, zet ik mij sinds kort met veel liefde en passie in als ervaringsdeskundige voor Ixta Noa om anderen te helpen.