Even voorstellen:
Ik ben een single vrouw van 46 jaar. Ik woon met kat en een grote tuin aan de rand van Zutphen. Ik heb hbo toegepaste psychologie gestudeerd en ruim 12 jaar werkervaring in de kinderopvang. Daarna werd ik helaas te ziek om nog te kunnen werken. En oh ja, ik beef. Dit trillen wordt een Tremor genoemd en is mijn meest zichtbare beperking. (zie blog2). Vandaar de titel van deze blogs: Shake it Baby!
Met deze blogpost hoop ik jullie mee te kunnen nemen in mijn zoektocht naar een levensstijl die past bij mijn beperkingen en ruimte geeft aan mijn talenten.
Mijn start bij Ixta Noa:
Ruim 5 jaar geleden stapte ik voor het eerst Ixta Noa binnen. De reden:” Problemen met een hulpverlener en (ook door de corona lockdown) zo geïsoleerd dat ik bang was dat anders “mijn mond zou vastvriezen.” Zo weinig sprak ik op een dag.
Het was een enorme drempel. Het had zeker twee jaar geduurd tussen het horen van het bestaan van Ixta Noa en die eerste stap over de drempel. De eerste jaren ging het niet vanzelf om weer meer onder de mensen te zijn. Ik ben heel snel overprikkeld en door onbegrip van anderen had ik een berg sociale trauma’s opgelopen.
Ik ondervond veel onbegrip bij kennissen en hulpverleners door het ingewikkelde samenspel van verschillende problemen. Mijn klachten zijn zowel fysiek als psychisch, aangeboren en opgelopen door trauma’s.
Mijn handjevol diagnoses zoals bekend:
- Een tremor en evenwichtsprobleem die voortkomen uit een probleem in de kleine hersenen. (Blog 2 en 3)
- Fybromyalgie en/of ME cvs
- Een stoornis op het autisme spectrum
- PTSS
Op dit moment:
Met hulp van paarden op een zorgboerderij, een paardencoaching cursus en de 1 op 1 gesprekken met een ervaringsdeskundige van Ixta Noa, voel ik me inmiddels veel beter. De klachten kregen betekenis, logica en bestaansrecht. Inmiddels werk ik zelf als ervaringsdeskundige bij Ixta Noa. Daarnaast help ik met de verzorging van een leuke paardenkudde in Almen. Ik heb veel plezier in de dingen die ik doe en er hebben veel trauma’s een plekje gekregen. Helaas blijven mijn fysieke beperkingen wisselvallig. Een hersenletsel met nog steeds onbekende oorzaak gooit regelmatig roet in het eten. Juist de onzichtbare klachten zorgen voor veel onbegrip (meer hierover in blog 3), maar ook de zichtbare klachten zijn onhandig en in sociaal opzicht een uitdaging. Hopelijk kan ik met deze blogs wat meer bekendheid creëren voor mezelf en alle andere lotgenoten.