Wil je eens iets schrijven over loslaten? Deze vraag kreeg ik onlangs en zoemt al weken door mijn hoofd. Niet schrijven omdat er iets oppot, maar omdat iemand het vraagt. Ik merk dat ik dat best lastig vind. De twijfel slaat dan meteen toe. Kan ik dat wel? Voldoe ik wel aan de verwachtingen? Die overtuigingen zitten zo in mijn systeem en daarmee blokkeer ik mezelf dus volledig. En daar komt dan loslaten aan de beurt.
Een betekenis die ik vond op het wereld wijde web: loslaten is een werkwoord. Het niet langer vasthouden of inperken (Hij liet haar niet los). Een werkwoord dus. Het gaat niet vanzelf. Om los te laten moet je aan de gang en dat heb ik gedaan. Al ruim 2 jaar ben ik met mezelf aan de slag. Oude overtuigingen en gewoontes onder de loep nemen. Klopt het wel wat ik denk? Is het wel van mij wat ik vind? Wil ik zo zijn?
Verder vond ik nog de woordherkomst van loslaten: het is een samenstelling van los en laten.
Los roept bij mij een gevoel van vrijheid op. Ergens helemaal los van komen en het dan laten waar het hoort. Het betekent niet dat je iets of iemand los laat, maar dat je een oud verhaal dat jou niet meer dient loslaat. Het betekent meebewegen met wat het leven van je vraagt en daarop durven vertrouwen.
Vorig weekend was ik op Texel en heb ik het gevoel van vrijheid echt ervaren. Als eerste al de overtocht naar een eiland: los van het vaste land. Dat is dan heel letterlijk loslaten. Trossen los! En dan ook de zee en het strand. De oneindigheid van het water en het enorme strand bij eb. Met de voeten in het water, kop in de wind en zon op mijn lijf. Heerlijk! Aarden, gronden, weg laten waaien wat opgeruimd mag worden.
Angsten overwinnen is ook een vorm van loslaten. In datzelfde weekend liep ik door Den Burg en mijn oog viel op een bordje: Beklimming toren € 2,00, prachtig uitzicht!
Nou, ik heb er niet over nagedacht en ben naar binnen gelopen. De toren van de kerk beklimmen. Ik mocht mijn rugzak bij een alleraardigste mevrouw achter laten. Het is namelijk nogal krap daarboven. En daar ging ik. Trapje voor trapje en ik vond het ineens wel spannend. Een beetje last van hoogtevrees, maar ik ben wel doorgelopen. Wilde het eiland wel kunnen overzien. Het doorzetten werd beloond met een prachtig uitzicht en ja, de weg ernaartoe was wel wat krapjes. Met slappe knieën stond ik op de top en voelde ik me eigenlijk wel heel erg trots. Mezelf toegesproken dat de toren echt niet om zou vallen en ik heus niet naar beneden zou vallen. Waar dat vandaan komt? Ik weet het nog niet. Iets om te onderzoeken en los te laten? Het is in ieder geval nog niet klaar.
Loslaten betekent ook het aanleren van nieuwe gewoontes. Dingen doen die goed voelen en mij een gevoel van vrijheid geven. Vanmorgen was ik weer vroeg wakker. Nog wat liggen lezen voordat ik opstond om 7.00 uur en ik heb meteen de wandelschoenen aangetrokken. Als ik een gevoel van onrust heb, dan werkt het goed om de natuur in te gaan. Zeker aan het begin van de dag. Ik ben heel blij met de plek waar ik woon, want ik loop eigenlijk zo een prachtig natuurpark in. De ochtendzon is nog zacht en mild en de vogels zingen de dag wakker. Heerlijk! Waarom doe ik dit nou niet elke dag? En dat neem ik me nu dan ook weer voor. Lekker in beweging zijn, fris aan de dag beginnen.
Het lukt dan ook veel beter om de dingen te doen die ik wil doen. Met de goede energie en motivatie. Stukje bij beetje dat wat niet meer dient loslaten en leven in vrijheid. Ik ga ervoor!
Lees voor meer blogs van Myranda op haar website: Meisje van 50.