Mijn naam is Elena en ik werk sinds september 2022 bij Ixta Noa Groningen. Ik ben begonnen als stagiaire, ben daarna blijven plakken als vrijwilliger en nu heb ik de eer om het medewerkersteam een tijdje te mogen versterken. In het kader van de Internationale Transgenderrechtendag is mij gevraagd om iets over mijn ervaring te delen.
De ervaringen die ik hier het meeste inzet, zijn de ervaringen die horen bij het identificeren als (trans)vrouw en de bijbehorende transitie. Vanaf mijn vroege tienerjaren begon ik te merken dat ik niet zo comfortabel in mijn vel en rol als (toen) jongen zat, al wist ik niet waar dit gevoel vandaan kwam. Naarmate ik in de puberteit kwam, nam die verwarring ook toe; mijn lichaam begon te veranderen op manieren waar ik mij helemaal niet fijn bij voelde. Hier kwam dan ook een intense frustatie bij kijken. Ik was ontzettend ongelukkig met mijn lichaam en hoe ik werd gezien en wist nog steeds niet waardoor dit kwam. Daarnaast werd ik onbewust ook jaloers op de meiden om mij heen; ik wilde er ook zo uitzien en vond het oneerlijk dat ik dat niet kon.
Ik wist deze gevoelens goed te verbergen en onderdrukken. Soms kwamen deze gevoelens explosief naar boven, en wist ik ze na een paar dagen weer weg te stoppen. Dit ging gedurende mijn puberteit af en aan zo, tot ik op gegeven moment vaker mensen tegenkwam in de media die transgender waren, of meer kennis kreeg over wat het is om transgender te zijn. Langzaam aan begonnen puzzelstukjes op hun plek te vallen en begon ik mijn gevoelens te koppelen aan de dingen die ik leerde over transgender zijn. Toen ik me begon te realiseren dat dit misschien was wat ik al die jaren voelde, vond ik het nog steeds erg moeilijk om te accepteren. Ik had natuurlijk al wel meegekregen hoe er door de media en de samenleving vaak naar transgender mensen gekeken werd en wilde mijzelf dat besparen.
Uiteindelijk kon ik er niet meer omheen en heb ik voor mezelf (ongeacht hoe de wereld ernaar kijkt) de knoop doorgehakt dat dit was wat ik ben: een vrouw en niet een jongen, en dus transgender.
Nu kwam natuurlijk de volgende grote stap: het aan mensen vertellen en het lange proces van de transitie instappen en doorlopen. Niks doen was natuurlijk geen optie, want zo zou ik niet verder door het leven kunnen. In 2015 heb ik eindelijk de moed kunnen verzamelen om aan mijn moeder te vertellen dat ik transgender ben en verder door het leven wil als vrouw, want dat is immers hoe ik me al jaren gevoeld heb. Zij reageerde er gelukkig positief op, net als de rest van mijn familie. Omdat ik dat van tevoren niet wist, is deze coming-out een van de spannendste dingen die ik ooit heb gedaan.
Samen met mijn moeder ben ik kort daarop naar de huisarts geweest om te vertellen dat ik transgender ben, en ben ik op de wachtlijst geplaatst bij het Genderteam bij het UMCG. Na een jaar wachten ben ik uiteindelijk uitgenodigd voor een gesprek met een psycholoog; die moest immers de diagnose ‘genderdysforie’ geven voordat ik kon beginnen aan hormonen. Na ongeveer 6 of 7 gesprekken, verspreid over een jaar, kreeg ik eindelijk het nieuws dat ik mocht beginnen aan de hormonen. Mijn uiterlijk begon steeds meer te lijken op mijn innerlijk en ik voelde me steeds meer hoe ik altijd al had moeten zijn. Tijdens deze periode van lichamelijke verandering begon de nare gevoelens en gedachten steeds minder intens te worden en werd er na anderhalf jaar gepraat over eventuele operaties, die voor mij ook erg belangrijk waren.
Ik heb het grootste gedeelte van de transitie nu 4 jaar geleden afgerond en voel me gezien en geaccepteerd als vrouw door de belangrijkste mensen in mijn leven. Ik wist tijdens mijn studie van Social Work al dat ik deze ervaringen in wilde zetten voor andere mensen die ongeveer hetzelfde doormaken en dit doe ik nu elke week bij Ixta Noa. Ook hier voel ik me gezien en geaccepteerd en ik heb nog geen moment spijt gehad van deze reis die ik heb doorgemaakt.