15 september 2021 - Door Ixta Noa

Ik heb een psychose gevoeligheid en ik neem je mee in mijn ervaringsverhaal, van mijn kwetsbaarheid. Zo rond mijn drieëntwintigste verjaardag voelde ik mij totaal niet lekker zeg maar gerust ronduit beroerd. Ik besloot om hulp in te schakelen en ging naar de huisarts. Zij verwees mij door naar een dagbehandeling binnen Pro Persona en ik ben deze behandeling toen gaan volgen. Men dacht toen aan een depressie, helaas mondde dit vijf jaar later uit in een heftige psychose. Over de oorzaak is niks bekend, ik kan alleen vertellen hoe het voor mijn eerste psychose is verlopen met mij.

Hoe wist ik nou dat ik in een psychose beland was, want eigenlijk wist ik niets, totdat er een team oude therapeuten van mijn dagbehandeling voor mijn deur stonden. Zij wilden mij meenemen, voor een opname in het ziekenhuis, vanwege mijn psychose. Ik wist niet eens wat een psychose was, dus laat staan dat ik wist wat een opname inhield. Alles bij elkaar was ik voornamelijk erg bang, want waar werd ik heen gebracht?

Natuurlijk gebeurde er erg veel bij mij in mijn hoofd en lichaam, voordat de hulpverlening ingeschakeld werd. Ik hoorde stemmen in mijn hoofd die heel beangstigend waren en mij enge dingen vertelde. Ook voelde ik veel lichamelijke pijnen, die heel écht voelde, maar niet echt waren. Maar daar had ik dan totaal geen weet van, ik snapte er zelf gewoon helemaal niets van.

Vervolgens kwam ik in het ziekenhuis te liggen, op de opname en kan iemand tijdens een psychose hulp aanvaren? Nou als je het mij toen zou vragen, zou ik nee zeggen! Ik was heel achterdochtig en vertrouwde helaas niemand, maar dan ook echt niemand. Achteraf gezien had ik toch liever iemand in vertrouwen genomen, want heb alles toen op eigen houtje doorstaan. Gelukkig kwamen mijn ouders toen wel iedere dag op bezoek en dit was mijn ware lichtpunt van de dag. Deze opname heeft mij door twee zware jaren heen laten gaan, maar goed nieuws: ik heb me eruit geknokt! En hoe, ik denk met behulp van medicatie en veel doorzettingsvermogen. En veel hoop houden dat er ook een leven is na een psychose. Op het eind ben ik ook weer gaan sporten, om mijn lichaam weer te voelen en vooral kracht te voelen.

Hoe gaat het nu met mij? 

Ik heb een leuk huisje toegewezen gekregen waar ik ambulante begeleiding krijg, en ik sta onder toezicht van een psychiater, psycholoog en spv’er. Ook thuis heb ik helaas weer een psychose doorgemaakt, dit omdat ik helaas niet therapietrouw was aan mijn medicatie. Tijdens deze psychose heb ik veel somatische hallucinaties beleefd. Zo noemt men dat, als je lichamelijke pijnen beleefd, die niet echt zijn. Gelukkig hoefde ik niet meer terug naar de opname, omdat ik de ambulante begeleiding heb en neem ik dus meer de regie in eigen hand.

Mijn herstel na deze psychoses gaat langzaam. Ik ben letterlijk moe en vooral niet goed in beweging te komen, alles leek in het begin te veel gevraagd. Ik moet echt stapje voor stapje alles weer aanpakken met veel geduld. Tijdens een psychose trek ik mij terug van de omgeving, dan lopen de vriendschappen moeizaam. Een relatie hebben gaat wel, maar soms zak ik figuurlijk door de grond van schaamte over mezelf, over het feit wat er in me omgaat. Gelukkig voel ik begrip en dat is in mijn ogen van levensbelang.

Ik wil mij graag nuttig maken voor mensen met een psychische gevoeligheid. Het liefste mensen die ook met psychose(s) te maken hebben en nog niet weten welk pad ze kunnen bewandelen. En hoe ze daarin steun kunnen vinden en wellicht verlicht kunnen worden, door iemand die er zelf ervaring mee heeft.