De impact van een psychose is groot. De band met mijzelf en mijn omgeving heeft na mijn psychose een enorme dreun gehad. Vooral hoe ik naar mijzelf keek en de wijze waarop ik dacht dat mijn omgeving naar mij was gaan kijken zorgde voor een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen. Daarnaast was de intimidatie tijdens mijn psychose die ik mij had ingebeeld enorm. Ik was de verbinding en de mogelijkheid om contact met mijzelf en mijn omgeving te maken echt kwijtgeraakt. Ik hield eigenlijk de hele tijd anderhalve meter afstand om maar niet gekwetst te worden of geraakt.
Vorig jaar heb ik de stap gezet om op vrijwillige basis als ervaringsdeskundige binnen Ixta Noa aan de slag te gaan. Om mensen met mijn verhaal te helpen en om weer te leren hoe het is om contact te maken met anderen en mijn omgeving. Door dit te doen in een vertrouwde omgeving met lotgenoten kwam ik in een opwaartse spiraal. Ook naast mijn werk binnen Ixta Noa begonnen dingen langzaam weer te lopen zoals ze zouden moeten gaan.
Toen de maatregelen werden aangekondigd schoot ik zelf gek genoeg in de zesde versnelling. Ik werd online actiever binnen Ixta Noa door deelnemers telefonisch te gaan begeleiden, online koffie momententjes bij te gaan wonen, te starten met hardlopen en meer tijd te besteden aan mijn project Experience Community. Gek genoeg zorgde die opgelegde anderhalve meter er bij mij voor dat ik weer bijna meedraaide zoals ik vroeger voor mijn psychose had gedaan.
Nu een paar weken later de rust weer wat meer is teruggekeerd en ik mij realiseer hoe onzeker de toekomst voor velen van ons is merk ik pas hoe zeer ik het contact tussen mij en mijn omgeving binnen die anderhalve meter mis. Dat gevoel van eenzaamheid wat ik vroeger gebruikte om mijzelf te beschermen is iets waar ik nu een heel raar gevoel bij heb en ik hoop daarom enorm dat wij elkaar binnen die anderhalve meter binnenkort weer mogen zien.