Ik heb een chronische angststoornis en dit is mijn ervaringsverhaal. Het begon zo rond mijn 17e levensjaar, de eerste paniekaanval kwam plotseling opzetten toen ik rustig met mijn ouders tv aan het kijken was. Deze eerste paniekaanval ben ik nooit meer vergeten, ondanks dat ik er inmiddels in mijn leven velen heb gehad. De oorzaak van mijn angststoornis is deels genetisch, deels als gevolg van trauma’s die ik met name in mijn jeugd heb opgelopen.
In mijn dagelijkse leven betekent dit dat ik bijvoorbeeld bang ben om flauw te vallen waar vreemde mensen bij zijn. Of dat ik, als ik alleen in de auto op de snelweg rijd, bang ben om een hartaanval te krijgen waardoor ik de auto niet meer kan besturen. Of dat ik, terwijl ik bij de kassa van een supermarkt moet wachten in de rij, een paniekaanval krijg en mensen me raar aankijken.
Door continu overal bang voor te zijn werd mijn leven behoorlijk ingeperkt, waardoor ik plaatsen waar ik angst of een paniekaanval had gehad, ging vermijden.
Dit heeft er toe geleid dat ik rond mijn 29e ruim een jaar lang de deur niet meer uit ging. Gelukkig bestaan er therapieën en medicatie die mij hebben geholpen om mijn angststoornis en het isolement te doorbreken. Ik heb cognitieve therapie en EMDR gehad. Ook heb ik antidepressiva, die helpen om de angst te onderdrukken. Dit maakt dat ik nu weer in staat ben om allerlei dingen te ondernemen zonder heftige angst.
Het leven met deze angststoornis zal voor mij altijd moeilijk blijven, want ik kan nooit helemaal voorspellen wanneer de angst toeslaat; het gaat nooit over. Ik probeer mijn leven er niet door te laten beïnvloeden, maar de angst is er bij mij altijd, 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Ik blijf altijd alert om niet in situaties terecht te komen waar de angst getriggerd wordt.