Geschreven door Annika vanwege Pride Month.
Ik dacht altijd dat ik een hetero vrouw was, en ik stond er tot een paar jaar geleden eigenlijk nooit bij stil dat dat helemaal niet zo was. Ondanks dat ik opgegroeid ben in een gezin waar seksualiteit geen taboe was, kreeg ik vanuit de maatschappij toch ook de andere kant mee.
Ik kende op school een aantal LGBT-mensen die met haat te maken kregen en zag hun moeilijkheden. Ik denk dat ik daarom nooit heb durven ontdekken of ik wel écht hetero was, want dat was de “makkelijke” optie in mijn ogen. Toen ik 4 jaar geleden verhuisde naar een andere (vrijere) provincie, leerde ik mensen kennen die mij inspireerden om eens op onderzoek uit te gaan. En toen ik er eens écht over na ging denken bleek ik toch aardig wat weggestopte romantische gevoelens te hebben gehad in mijn jeugd. Maar ik stond er nooit bij stil, en dus bleven die gevoelens simpelweg haken op hechte vriendschappen. Toen ik daarachter kwam ben ik mij gaan identificeren als panseksueel, en ik dacht dat daarmee de zoektocht naar mijn labeltje klaar was.
Totdat ik steeds meer informatie zag over non-binairiteit. Ik volgde mensen die zich zo identificeerden en las stukken over wat het dan precies inhield. Er ging een wereld voor mij open, ik kwam erachter dat ik niet de enige was die zich niet thuis voelde in de hokjes ‘man’ en ‘vrouw’. En dus kwam ik langzamerhand uit de kast als non-binair. Maar terwijl niemand ooit echt negatief heeft gedaan over mijn seksualiteit, kreeg ik hierbij juist te maken met veel onbegrip en pestgedrag.
Behalve bij Ixta Noa, daar heb ik me altijd vrij gevoeld om te delen over mijn zoektocht. Ik besprak de coming-outs naar mijn ouders aan tafel en heb enkel steun ervaren. Tuurlijk zijn er mensen die het allemaal (nog) niet zo goed begrijpen, non-binairiteit is ook nog niet zo bekend, maar ik word bij Ixta Noa wel met respect behandeld. Voor mij is Ixta Noa dus echt mijn veilig plek