Daar ga ik dan. Ik wil niets liever dan mijn vicieuze cirkel doorbreken. Dit houden mijn lichaam en ik niet langer vol. Er moet wat gebeuren, maar wat? Ten einde raad, bel ik aan bij Ixta Noa. Het liefst wil ik wegrennen, maar de spanning is zo hoog dat ik aan de grond sta vastgenageld. Twijfelend stap ik een enorme drempel over. Daar sta ik dan, maar ik ben niet langer alleen. Ik sta samen, en samen gaan we opnieuw proberen kleur te geven aan mijn leven.
Ik kende Ixta Noa al wel een klein beetje, maar no way dat ik daar zomaar binnen durfde te stappen! Sociaal gezien ben ik niet bepaald een held. Nieuwe mensen ontmoeten vind ik maar eng, contact leggen is moeilijk en mezelf aan anderen verbinden zowaar onmogelijk. Niet voor niets vecht ik al jaren – grotendeels alleen – tegen mijn eetstoornis. Ik deel niet graag over mijn emoties, strijd en machteloosheid. Het liefst los ik mijn eigen problemen zelf en in mijn eentje op. Hulp vragen was voor mij dan ook een ‘NO GO’, totdat ik niet meer anders kon.
Dag en nacht was ik in de ban van mijn eetstoornis, zelfdestructieve gedrag en gevoelens van hopeloosheid. Uren achtereen eten en braken, compenseren, manipuleren en automutileren. Hield het dan nooit op? Ik was – door slecht voor mezelf te zorgen – nog maar net uit het ziekenhuis, of mijn zelfdestructieve gedrag zette zich alweer voort, alsof er nooit iets was gebeurd. ‘Dit kan zo écht niet langer!’ nam ik mezelf voor. ‘Ik wil dit niet meer, ook al heb ik geen idee hoe ik hier ooit nog uit moet komen.’
Enkele jaren geleden had ik mezelf nog voorgenomen; een opname, dat nooit meer! Ook mijn eetstoornis en zelfdestructieve gedrag zouden niet nog eens mijn leven gaan beheersen. Maar voor ik het aan mezelf durfde toe te geven, had ik mezelf alweer diep in de problemen gewerkt. Ik kon er niet langer voor wegvluchten, maar moest dit aangaan. Niet in mijn eigen omgeving, want ondanks mijn huisje een veilige plek voor mij moest zijn, lukte het me maar niet om hier op een goede manier voor mezelf te zorgen. De structuur was volledig zoekgeraakt, mijn energieniveau was inmiddels gedaald tot een dieptepunt en de moed om er nog iets van te maken was me diep in de schoenen gezakt. Ik moest weer op adem zien te komen en besloot tijdelijk mijn intrek te nemen in het net geopende
Respijt Ixta Noa Nijmegen
Een Respijt biedt mensen met een psychische kwetsbaarheid een tijdelijke logeerplek om jezelf op te kunnen laden en even los te komen uit je eigen omgeving. Samen met ervaringsdeskundigen wordt er een plan gemaakt, met doelen en acties waar je tijdens je verblijf mee aan de slag wilt. Steun, structuur, veiligheid en samenwerking vormen een belangrijke basis voor je verblijf. Je hoeft het niet alleen te doen, er is een luistert oor, een arm om je schouder, of een helpende hand die je wordt toegereikt, op zowel praktisch als mentaal vlak. Samen met de ervaringsdeskundige vrijwilligers geef je opnieuw kleur aan je eigen leven, door o.a. tot rust te komen, jezelf weer veilig te gaan voelen, opnieuw structuur op te bouwen, contact met anderen te leggen en goed voor jezelf te zorgen. Daarnaast wordt er gezamenlijk gegeten, gekookt, gewassen en worden er samen boodschappen gedaan. Er wordt gehuild, maar ook veel gelachen, want humor en zelfspot blijkt vaak een wonderbaarlijk goed medicijn.
Voor mij was de stap naar het Respijthuis ontzettend spannend en moeilijk, maar achteraf gezien misschien wel de meest belangrijke stap in mijn herstelproces van de afgelopen tijd. Ik heb geaccepteerd dat ik tijdelijk wat extra ondersteuning kon gebruiken, zonder dat mijn geschiedenis van gedwongen opnames zich weer zou herhalen. Betekent dit dat ik nu dan ook ben ‘hersteld’? Nee, daarin heb ik absoluut nog een flinke weg te gaan. Maar ik heb voor het eerst sinds maanden wel weer even momentjes van hoop en vertrouwen gevoeld, dat ik deze voorheen hopeloze strijd, mogelijkerwijs toch kan overwinnen. Ik heb weer de kracht gevonden om door te gaan. Mijn strijd is nog niet voorbij, maar ik geef dan ook nog niet op.